جمهوری عربی سوریه
کشوری در جنوب غرب آسیا و بر سواحل شرقی دریای مدیترانه است . این کشور از شمال با ترکیه ، از شرق با عراق ، از غرب با لبنان و دریای مدیترانه و از جنوب با اردن و اسرائیل همسایه است . سوریه بین عرض ۳۲ و ۳۷ درجه شمالی و طول ۳۵ و ۴۲ درجه شرقی قرار دارد که این امر در طول تاریخ ، جایگاهی استراتژیک به این کشور بخشیده است زیرا باعث قرار گرفتن آن در نقطه اتصال سه قاره آسیا ، اروپا و آفریقا گردیده و سوریه را در میان اروپای صنعتی و خاورمیانه نفت خیز قرار داده است .
حدود ۷۴٪ جمعیت سوریه را مسلمانان سنی ، ۱۳٪ علوی ، شیعه دوازده ‌امامی و اسماعیلی ، ۱۰٪ مسیحی و ۳٪ دروزی تشکیل می‌دهند . اعراب حدود ۹۰٪ جمعیت سوریه شامل یک میلیون آوارهٔ عراقی و پانصد هزار فلسطینی و کردها ۹٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند . ارمنی‌ها ، ترک‌ها ، چرکس‌ها و یهودیان اقلیت‌های دیگر ساکن این کشورند . بیشتر افسران عالی‌ رتبهٔ نظامی و امنیتی سوریه از هم‌کیشان خانوادهٔ اسد یعنی علویان ، که از نظر عامهٔ مسلمانان مرتد محسوب می‌شوند ، هستند اما سنی‌ها در کمیتهٔ مرکزی حزب بعث ، حزب حاکم و تنها حزب قانونی کشور اکثریت دارند . این کشور از سال ۱۹۶۳ تحت قانون شرایط اضطراری اداره می‌شود که بسیاری آزادی‌های سیاسی و مدنی را به حالت تعلیق در آورده ‌است .
تئاتر رومی در بصری
سوریه کنونی که در گذشته همراه با کشورهای اردن ، لبنان ، فلسطین ، بخشی از سرزمین شام محسوب می‌شد ، سابقه‌ای بس دراز در تاریخ دارد که مورخان ، این قدمت را به حدود پنج هزار سال پیش می‌رسانند . از آنجا که این سرزمین در طول مدت یاد شده ، از فرهنگ و تمدن درخشانی برخوردار بوده ، آثار و نشانه‌هایی از این تمدن بر جای گذاشته ‌است .
قبل از تسلط مسلمانان بر این کشور ، اقوام مختلفی از جمله : اقوام سامی ، اموری ، آرامی ، مصری ، آشوری ، بابلی ، یونانی ، رومی و ایرانی که هر از چند گاهی این کشور را سکونت گاه خویش نموده و یا آن را در معرض تاخت و تاز قرار داده‌اند ، نشانه‌هایی از تمدن خاص خویش را برای اعصار بعدی به یادگار گذاشته‌اند . با تصرف شام در سال سیزده یا شانزده هجری به وسیله سپاه اسلام ، فرهنگ این دین جدید بر تمدن‌های چندین سده اقوام مذکور غلبه یافت .
در قرنهای پنجم و ششم هجری که با جنگهای صلیبی بود ، حکام بسیار مقتدر و دینداری در این کشور بر تخت سلطنت نشسته و پرچم جهاد علیه صلیبی‌ها و رومیان را برافراشتند . کسانی چون نورالدین محمود زنگی شهید ، سلطان صلاح الدین ایوبی ، ملک عادل ایوبی ، ملک ظاهر بیبرس البندقداری ، سیف الدوله حمدانی و ... که نه تنها امور جنگی و نظامی را در راس اقدامات خود قرار داده و به ایجاد پایگاههای نظامی ، ساخت قلعه‌ها ، حفر خندق‌ها و ... پرداختند که امروزه وجود صدها اثر تاریخی از آن دوران بیانگر این مدعاست . در قرون بعدی ، ممالیک و سرانجام ترکان عثمانی پس از استیلا بر این سرزمین ، سیاست پیشگامان خود را تداوم بخشیده و ضمن حفاظت و بازسازی آن آثار اسلامی ، به احداث بناهای دیگری نیز پرداختند .