آرامگاه سيد ميراحمدبن موسي الكاظم (ع) برادر حضرت رضا (ع) معروف به شاه چراغ در مركز شيراز و كنار ميداني به نام احمدي قرار دارد . گنبد نيلوفري شاه چراغ به سبك بسيار زيبايي كاشي كاري شده و از دور پيداست . اين آرامگاه در نزد شيرازي ها داراي شكوه و قداست خاصي است و به همين مناسبت هميشه زيارتگاه مؤمنين و مؤمنات بوده است .
درون حرم را با به كار بردن آينه هاي ريز رنگين ، به سبكي هنرمندانه ، آينه كاري كرده و انواع خط هاي زيباي فارسي و عربي ، تزيين كننده نماي اطراف آينه ها و كاشي ها است . بناي حرم ، مشتمل بر ايواني در جلو و حرمي گسترده در پشت ايوان است كه در چهار جانب حرم ، چهار شاه نشين قرار گرفته و مسجدي نيز در پشت حرم (سمت غرب) ساخته شده است . ضريح مطهر در شاه نشين زير گنبد قرار دارد و از نقره ساخته شده است .
حياط شاه چراغ داراي دو در اصلي ورودي است كه در سمت جنوب و شمال حرم از زير دو سر در بزرگ كاشي كاري شده گذشته و وارد حياط وسيع حرم مي شويم . در ميان حياط ، حوض بزرگ فواره داري ساخته شده و در اطراف حوض درختكاري شده است . حرم مطهر شاهچراغ در سمت غرب حياط و حرم سيد مير محمد (ع) برادر شاه چراغ در سمت شمال شرقي حياط قرار دارد .
غير از دو در اصلي ، دو در فرعي ديگر نيز وجود دارد كه يكي به بازار حاجي و ديگر به مسجد جامع عتيق مي رود درگاه مانندي نيز از ضلع شمال حياط وارد بازار شاه چراغ مي شود . در دور تا دور حياط ، اتاق هايي دو طبقه ساخته شده كه در پيشاني و جرزهاي جلو آنها كاشي كاري شده است . ستون هاي آهني ايوان حرم به وسيله چوب هاي نفيس پوشش داده شده و در سقف مسطح آن نيز چوب منبت كاري شده به كار رفته است .
امكانات وسيعي مثل پاسگاه انتظامي ، دفتر پست و مخابرات ، كتابخانه و موزه در اين حياط وسيع براي رفاه مردم ايجاد شده است . حضرت احمد (ع) در نزد پدرش امام موسي كاظم (ع) ، از جايگاه و احترام ويژه اي برخوردار بوده است . نوشته اند كه حضرت احمد ، مردي كريم ، جليل القدر ، بزرگوار و پارسا بود . حضرت امام موسي كاظم (ع) به دليل علاقه اي كه به حضرت احمد (ع) داشت ، ملكي به نام يسيره را به او هديه كرد ، ملكي كه بعدها حضرت احمد (ع) آن را فروخت و به وسيله آن هزار اسير را آزاد كرد .
اعتبار و جايگاه احمد (ع) در بين فرزندان امام موسي (ع) تا اندازه اي بود كه پس از شهادت امام موسي كاظم (ع) ، گروهي از مردم به حمايت از امامت احمد (ع) برخاستند و فرقه اي به نام اماميه را پديد آوردند . بنا به دستور قتل ، سربازان وي به پناهگاه حضرت احمدبن موسي (ع) حمله ور شدند آن حضرت ، شجاعانه در برابر سربازان به دفاع از خود پرداخت .
دشمنان كه از پس او برنمي آمدند ، ديوار پشتي مخفي گاه حضرت را خراب كرده و به درون خانه او نفوذ كردند و از پشت سر با شمشير ، فرق مبارك آن حضرت را شكافتند و سپس خانه را بر بدن مطهر او ويران كردند ، اين واقعه در تاريخ 17 رجب رخ داده است .